vandaag de dag: pyjamadag

6.45
‘Mama, het is al ochtend!’
…
In eerste instantie probeer ik te negeren, maar dat is een tactiek die maar zelden werkt.
‘Mamaaaa, het is aaaal ooochteeeend!’
Naast mij ligt iemand nog vrolijk te knorren, dus ik sta op en probeer mijn zoon ervan te overtuigen dat het toch nog geen tijd is om op te staan.
‘Oké.’ Zoonlief gaat weer terug in zijn kamer en gaat lekker spelen. Ik heb geen idee wat hij doet, maar het klinkt als de IKEA op zaterdagmiddag.

6.49
Ik kan niet meer slapen en open Facebook om te kijken of er nog wat interessants is gebeurd. Babyfoto’s, steigerhouten tuinmeubelwinacties, lolcats. Niet dus.

7.00
De lieflijk tjirpende vogeltjes die de zware taak hebben mijn man te wekken zonder een ochtendhumeur te veroorzaken, beginnen aan hun eerste optreden. Terwijl manlief volkomen onverstoord verder slaapt, heeft boven wel iemand de wekker gehoord: ‘Is het nu ochtend, mam?’

9.18
Terwijl de jongste telg alweer met een volle buik op bed ligt, vraag ik me af wat ik vandaag eens zal doen. Als ik iets wil doen, zal ik toch eerst moeten zorgen dat ik gedoucht of tenminste aangekleed ben. Eerst maar een kop koffie, dan kan ik beter nadenken.

9.26
De percolator staat op het vuur en ik geniet van de zon die het huis verwarmt. Zo van achter het raam lijkt het wel zomer.

9.35
Ik nestel mij met een kop dampende koffie op de bank en verheug me op 10 minuten ongestoorde koffieverwennerij.

9.37
‘Oh, oh…’, zoonlief kijkt beteuterd naar zijn broek. Ik had me erop ingesteld dat het zindelijk worden een paar weken zou duren, maar elke dag vraag ik me af of het niet makkelijker is om hem gewoon weer een luier om te doen.

9.49
Mijn koffie is koud.

11.32
Ik heb nog steeds niet bedacht wat we gaan doen vandaag, en ik ben ook nog steeds niet aangekleed. Eerst maar een broodje eten, dan hebben we dat ook weer gehad.

13.15
Onze baby die geen baby meer is, gaat voor een middagslaapje naar boven. De oudste moet van mij een uurtje zelf spelen en hij gaat dus mee naar boven. Minus de ongelukjes en de vragen of het uurtje al om is, levert dat effectief toch zeker een half uurtje tijd voor mezelf op.

13.19
Ik vraag me af wanneer ik me eens zou moeten gaan douchen en aankleden. Makkelijkst is natuurlijk zolang de kleinste nog op bed ligt, maar dat is kostbare werktijd en die wil ik niet verspillen onder de douche. In principe kan ik vanavond ook gewoon ongedoucht weer in bed klimmen (ik ben tenslotte al getrouwd), maar ik heb een date met vriendinnen en dan is een pyjama niet echt dress code. Bovendien woon ik in zo’n ouderwets gezellig buurtje en dan is er altijd het risico dat een buurvrouw aanbelt voor koffie. Kijk, de pakketbezorger weet inmiddels wel hoe ik eruit zie in pyjama, maar het voelt toch een beetje knullig als je rond dit tijdstip nog met je haar in een vogelnestje en je mascara van gisteren door het huis banjert.

13.21
Ik besluit toch te gaan werken.

16.21
Verdorie, het wordt nu toch eens tijd. Ik sluit alle deuren en traphekjes en hoop maar dat de jongste geen gekke dingen doet. Onder de douche open ik elke 10 seconden de douchedeur omdat ik denk iemand te horen huilen. Elke keer niks. Ik neem me voor morgen extra vroeg op te staan zodat ik ook gewoon om 8 uur in de kleren zit.

18.46
In de trein naar Amsterdam vraag ik me af waarom ik in vredesnaam dacht dat het een goed plan was om vanavond af te spreken. Hoewel ik niks heb gedaan vandaag, ben ik zo moe dat ik bijna in de trein in slaap val.

23.43
Op tijd naar bed lukt niet meer, dus ik pak een boek en ga nog wat zinnigs doen. Ik vermoed dat ik morgen niet om 8 uur gedoucht en aangekleed aan tafel zit, maar verheug me nu al op het eerste kopje koffie in de zon.

Foto:  Jenny Ondioline via Compfight