ik ben niemands beste vriendin

Deze gedachte kwam vanmiddag ineens in me op: ik ben niemands beste vriendin. Ik weet niet zo goed waarom ik me dat ineens realiseerde, en ik weet eigenlijk ook niet echt of het een issue is, maar het is gewoon zo.

Ik heb een fijne vriendenkring, of meerdere kringen eigenlijk, en ik heb lieve vriendinnen. Ik ben absoluut niet eenzaam of alleen en ook helemaal niet zielig. Ik bedacht het me gewoon ineens…zo is het op dit moment. Er is niemand die eerst mij belt. En dat geldt omgekeerd voor mij denk ik ook. Als ik in het ziekenhuis zou liggen, of een nieuwe baan heb, of fantastisch of juist verschrikkelijk nieuws zou hebben. Ik bel dan Robin, of mijn ouders. Niet een vriendin. Er is geen vriendin meer die alles van mij weet. Van wie ik alles weet.

neemt jouw partner de plaats in van een beste vriendin?

Hoe zou dat komen? Komt dat omdat je leven verandert? Neemt een partner de plaats in van je beste vriendin? (Nee, ik denk eigenlijk van niet.) Komt het omdat je leven stabieler wordt? In mijn studententijd had ik die beste vriendin absoluut nodig om het leven mee te analyseren: van hoe de wereld in elkaar zat en onze toekomstperspectieven tot die leuke jongen en of hij nou wel of niet ging bellen. In die fase van ons leven lag alles natuurlijk nog open: het ontdekken van wie we waren en wie we zouden worden was de voornaamste dagtaak.

Maar aan die dagtaak kwam een eind. We gingen werken, samenwonen, namen hobbels en maakten keuzes die de ander niet altijd zou begrijpen. En de vriendschap veranderde uiteindelijk van vorm. En dit geldt voor alle vriendschappen (in mijn leven in ieder geval): niks blijft hetzelfde. Jij verandert, je leven verandert, en andere mensen veranderen ook.

En inmiddels zijn we weer een fase verder. Er zijn nu buren en schoolpleinmoeders die ik tot vriendinnen reken, onze vrijdagavonden zijn meestal goed gevuld. Ik voel me een rijk mens.

Maar de tijd van beste vriendinnen is voorbij. Voor nu in ieder geval.

Wat vind jij? Heb jij (nog) een beste vriendin?