die keer dat ik in Cannes over de rode loper liep

Het was begin 2011 en mijn leven werd bepaald door een baby, een bedrijf dat niet van de grond kwam en een naargeestige postpartum depressie die ik niet wilde erkennen.

Mijn lieve vriendin M. werkte op dat moment bij een filmdistributeur en ze ging naar het bekende Filmfestival in Cannes om er nieuwe films te ontdekken voor de Nederlandse markt. En ja, er was nog wel een bed over in het appartement dat ze hadden gehuurd, dus of ik eventueel mee wilde?

[insert happy dance]

Dan zeg je natuurlijk geen nee. Ik boekte de vlucht, werd op Nice opgehaald van het het vliegveld (wat een service!) en mocht de daaropvolgende dagen door zonnig en chic Cannes struinen. Overdag was M. druk aan het werk en vermaakte ik me met een goed boek in één van de vele heerlijke café’s, maar tegen het eind van de dag spraken we af om lekker te gaan eten en daarna samen door de straten te banjeren.

Zwembad op het dak van ons appartement

Nog nooit in mijn leven heb ik zoveel mensen in galakostuum gezien. Ja, ook buiten de rode loper, gewoon door de binnenstad. Ondanks de waanzinnige hoeveelheid goud en glitter heb ik helaas geen celebrities gezien, maar dat maakte ook eigenlijk niet uit.

Veel leuker was mijn eigen rode loper-moment.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet eens meer precies weet hoe het ging, maar wel dat het absoluut niet mijn verdienste was dat ik op een gegeven moment aan de goede kant van de hekken ben beland. Ik weet nog wel dat er een ingewikkeld systeem was met verschillende soorten persoonlijke passen en die verschillende passen gaven toegang tot verschillende gelegenheden. Hoe dan ook had ik natuurlijk geen van die passen, ik was er immers gewoon als toerist.

Er stonden zware straffen (voor de pashouders) op misbruik van de passen, en ik was (ben) een enorme bangerd, dus na de eerste ‘nee’ wilde ik eigenlijk gewoon netjes en beschaafd afdruipen. Maar vriendin M. was vastbesloten en dankzij een goed verhaal en de volharding van één van de jongens die mee was, werd ik bij het laatste poortje toch ineens door gelaten.

En zo stond ik dus op de rode loper.

Helaas (helaas!) heb ik geen foto van dat moment sûpreme, waarschijnlijk omdat ik zo zenuwachtig was dat ik als een malloot naar boven ben gelopen (zo sierlijk mogelijk, uiteraard) en gauw een plekje in de zaal heb gezocht.

The Artist

Ik was aanwezig bij de première van The Artist. Niet die première met al die celebrities erbij (dan was ik noooooit binnen gekomen!), nee, “gewoon”, de voorvertoning voor de verkoop van de film. Vriendin M. had geen interesse, maar de zaal zat natuurlijk vol met mensen die mogelijk wel interesse hadden in het aankopen van de film. The artist werd uiteindelijk een enorme hit, en ik wist dat al halverwege de film. Al tijdens de vertoning kwamen er steeds meer telefoons tevoorschijn, er werd druk bericht en zelfs gebeld, er was ontzettend veel geroezemoes. Hier was duidelijk iets gaande.

Ook ik was enorm onder de indruk. De film stond lang als favoriet in mijn lijstje, en nog steeds vind ik het een magische film. Vanwege de film zelf, maar natuurlijk ook vanwege de bijzondere setting waar ik die film voor het eerst mocht zien.

Inmiddels is het ruim vier jaar geleden dat ik op het Filmfestival van Cannes aanwezig was, maar het blijft een waanzinnige herinnering.

Heb jij The Artist gezien? Wat vond je?