niet slapen: update

Twee weken geleden schreef ik over mijn kind en hoe hij niet wil slapen. Het gebrek aan rust en aan tijd voor mezelf zorgt er dus onder andere voor dat er ook geen tijd over is om bijvoorbeeld voor mijn blog te schrijven, hoe graag ik dat ook wil.

Inmiddels zijn we de fase voorbij waarin we nog een poging doen om hem zelf te laten slapen, of waarin hij ons ’s nachts wakker huilt. In plaats daarvan gaat hij ’s avonds met ons mee naar bed, en slaapt hij dus gewoon tussen ons in. Is dat wenselijk? Nee. Op de lange termijn zeker niet. Het is echter nu wel de manier waarop iedereen het minste stress ervaart.

Soms (of eigenlijk heel regelmatig) moet je als ouder erkennen dat dingen niet gaan zoals je wilt. Dan kun je vechten en strijden en jezelf helemaal gek maken, en dat hebben wij ook gedaan, maar uiteindelijk is dat dan dus wat er van je overblijft: een moegestreden, gek geworden ouder. En dan kun je kiezen: vasthouden aan je eigen ideeën tot je er bij neervalt en je midden in de nacht huilend tegen je kind aan het schreeuwen bent dat het moet gaan slapen, of je kiest die andere weg: je accepteert wat is en je geeft je eigen verwachtingen op, om samen opnieuw te gaan ontdekken wat wel mogelijk is.

En daar zijn wij dus nu.

Iemand nog de gouden tip? Ik hoor het graag…