als je kind niet slaapt

Ik sluip op mijn tenen door de gang.

Ik hou mijn adem in.

Uiterst voorzichtig trek ik de kast open, hang ik een verdwaalde jas op.

Ik weet waar de vloer kraakt en stap daar met een grote boog omheen.

Ik ben niet op mijn gemak, ’s avonds, mijn huis is niet van mij.

Mijn jongste zoon bepaalt mijn gestreste houding. Hij is net 2, maar fatsoenlijke nachten doorslapen is er helaas nog steeds niet bij. Hij slaapt licht, wordt van ieder zuchtje wakker. De buurman die aanbelt om zijn pakketje op te halen, een andere buurman die buiten nog even de boormachine aan zet. Mijn oudste zoon die hoest.

Maar meestal is in slaap vallen het probleem. Hij staat vaak krijsend boven bij het traphekje, alleen te kalmeren door naast hem te gaan liggen of hem bij ons in bed te nemen. Laten doorhuilen? Ja, dat hebben we al geprobeerd. Daarna ging het 2 weken beter, en toen begon het weer van voren af aan.

En wij zijn echt geen panische ouders, hebben nooit bij het eerste geluidje aan zijn ledikant gestaan. Ik vind dat een kind best even mag huilen, leren om zelf in slaap te vallen. Bij de oudste ging dat goed, die sliep na 3 maanden door. Hij is heel makkelijk, die slaapt overal. Kennelijk hadden we geluk. Kennelijk heb je niet alles zelf in de hand. De jongste is zó anders…een moeilijke slaper. En niets dat wij kunnen doen om het beter te maken.

Ik ben inmiddels zo gefocust op de babyfoon dat het lichtste geluidje genoeg is om mij te laten verstijven, mijn hart een slag over te laten slaan.

Alsjeblieft, niet weer.

Ik heb de avond nodig om bij te tanken, om wat te lezen, om te schrijven voor mijn blog. Een mens heeft rust nodig, en ik weet van mezelf dat ik zonder die rust, zonder wat stilte, absoluut niet kan functioneren.

Soms hebben we goede nachten, maar vaak ook helemaal niet. De nachten nog steeds onderbroken, de avonden nog niet van ons.

Tja, en als je ’s nachts niet slaapt…