Ik verlang naar rust

Ik verlang naar de dag dat de luieremmer voorgoed ons huis verlaat.

Ik verlang naar het moment dat hij zelf zijn broek dichtknoopt.

Ik verlang ernaar mijn koffie te kunnen drinken voor die koud is.

Ik verlang naar rust.

Ik verlang ernaar mijn baby los te kunnen laten in de wetenschap dat hij niet de straat op rent.

Ik verlang ernaar mijn kop hete thee op tafel te zetten, zonder zorgen over kindveiligheid.

Ik verlang ernaar witte shirts te kunnen dragen zonder te hoeven denken om snottebellen op mijn schouder.

Ik onthoud de armen om mijn nek als ik zijn schoenen aantrek.

Ik onthoud de schaterlach om een spelletje kiekeboe.

Ik onthoud de duim in zijn mond en zijn hoofd op mijn schouder.

Ik onthoud de verhalen en zijn kinderlogica.

Ik onthoud de blik in zijn ogen als hij blij is of enthousiast.

Ik onthoud de onschuld, ook al is hij ondeugend.

Ik onthoud hoe mijn hart ontploft van gelukzalige liefde. Keer op keer.

P.S. Ik ben niet van de sentimentele melancholiek, maar op de vooravond van ons nieuwe bestaan (morgen gaat hij écht naar school) denk ik even aan onze jongens, aan mijn frustratie en mijn zorgen, aan mijn onophoudelijke verlangen naar rust, aan de vreselijk moeilijke taak die opvoeden is, maar bovenal, bovenal denk ik aan mijn niet onder woorden te brengen geluk. Het geluk dat je hart uit je borstkas doet knallen, zo groots en zo rijk.

Het geluk dat ik altijd wil vasthouden.