mamamaandag kan wel even wachten

Nog geen week geleden is het, dat 298 mensen hun leven verloren toen hun vliegtuig neerstortte. Onder die 298 mensen veel Nederlanders, 193 om precies te zijn. Een ramp die ons raakt. Terecht, want de slachtoffers zijn onschuldig, gedood in een oorlog die niet de onze is. Bijna iedereen kent iemand die (iemand kent die) in het vliegtuig zat. Natuurlijk raakt het ons.

Terwijl Rutte voorzichtig manoeuvreert tussen de roep om gerechtigheid en het bewaken van de handelsbelangen, begint voor de nabestaanden het rouwen pas langzamerhand vorm te krijgen. Hoe kun je bevatten wat er gebeurd is? Hoe regel je een begrafenis als de lijken zijn weggehaald door rebellen? Hoe neem je afscheid van een heel gezin?

Het zijn vragen waar ik geen antwoord op heb. Ik heb alleen maar meer vragen.

Vragen over het waarom van geweld, het waarom van wapens. Vragen over de afschuwelijke consequenties van handelsbelangen. Kun je je verontwaardiging en je besef van ethiek aan de kant zetten, omdat je de handelsbelangen van een land niet op het spel wil zetten? Dat zijn kennelijk de compromissen die je als regeringsleider moet maken. Als kind wilde ik de volgende Kofi Annan zijn. Nu ben ik blij dat ik die droom nooit achterna ben gejaagd; ik moet er niet aan denken wat voor compromissen je op een dergelijk niveau zult moeten maken.

Mede om die reden denk ik dat we niet alles in handen van onze leiders moeten leggen. Leiders hebben altijd meerdere belangen. Ze moeten ons tevreden houden, maar ook onze buren, ook onze handelspartners, ook onze vijanden. Een leider moet soms kiezen tussen twee kwaden om ons voor kwaad te behoeden. Wij, als volk, kunnen gewoon zeggen wat we willen, eisen wat we willen. Wij zijn het dan ook die onze leiders bij de les moeten houden, ervoor zorgen dat ze niet teveel compromissen sluiten en onze belangen uit het oog verliezen. Maar dan moeten we dat wel doen. Het is maandag, slechts 4 dagen na de ramp, maar de verontwaardiging lijkt alweer weggeëbd. Een nieuwe week, nieuwe rompslomp, we hebben allemaal onze eigen sores.

Maar wanneer houdt het op? Wanneer besluiten we dat genoeg genoeg is? Niet alleen wij, niet alleen Nederland, wij allemaal: oorlog is niet nodig. Honger en armoede is niet nodig. 298 mensen kwamen om afgelopen donderdag. Ruim 4000 kinderen sterven elke dag een hongerdood. Elke dag weer 4000 kinderen. Waar is onze verontwaardiging? Wanneer houdt het op?

‘In het end, only kindness matters.’ – Jewel