is het al kinderbedtijd?

Is het al kinderbedtijd? Die vraag stel ik me vaak al voordat de dag half begonnen is.

Kees gaat over een paar maanden naar school en regelmatig krijg ik die vraag: ‘Oooooooh, maar ga je ‘m dan niet missen dan?’ Nee, natuurlijk ga ik hem niet missen. Ik zie ‘m toch elke dag? Hij gaat gewoon naar school, zoals het hoort. Dus nee, ik ga straks geen tranen met tuiten huilen als mijn kind naar school moet. Ik kan niet wachten zelfs tot ze allebei op school zitten, tot het moment dat er weer een beetje balans komt in ons leven. Dat moment laat echter nog wel een paar jaar op zich laat wachten. Deze jaren, de tropenjaren, waarin mijn kinderen klein zijn en ik ondertussen probeer vanuit huis een werkend bestaan op te bouwen, zullen niet de boeken in gaan als mijn meest succesvolle of meest gezellige jaren. Meest intens wellicht, meest leerzaam misschien, maar meest zwaar vooral.

Een leven als huismoeder is niet het bestaan dat ik voor mezelf in gedachten had. Meestal zie ik mezelf ook niet als huismoeder, ik werk tenslotte vanuit huis. In de praktijk echter ben ik toch vooral elke minuut van de dag verantwoordelijk voor 2 kleine kinderen, die soms zo aanwezig zijn dat er van thuis werken niet veel terecht komt.

Soms gaat het prima. Dan ben ik redelijk productief en huppelen de kinderen er gezellig tussendoor. Andere tijden gaat het niet zo goed. Dit is zo’n tijd. Zo’n fase waarbij de oudste om elke scheet moet huilen en elke zin begint begint met ‘ik wil’ of ‘ik wil niet’. Compleet met pruillip en zielig stemmetje. Laten zielige stemmetjes nou net één van mijn grootste irritaties zijn. Daarbovenop heeft Otje een sprongetje, of nieuwe kiezen, of één van die andere onverklaarbare dingen die baby’s hebben, het komt er in elk geval op neer dat hij elke avond huilend z’n bed ingaat en wij na 10 minuten maar weer accepteren dat zelfs de avond niet meer van ons is.

Tussen het gejammer en gezeur door probeer ik mijn werk af te maken en ook nog een verbouwing voor te bereiden. Als ik ’s ochtends wakker wordt, denk ik: ik maak een lijstje, ik schrijf het gewoon op en dan komt alles goed. Maar zelfs nadenken over de kleur van de tegels is volstrekt onmogelijk als je elke 5 seconden waarom-vragen moet beantwoorden of een zekere nieuwsgierige baby uit de vaatwasser, het gootsteenkastje of de open haard moet trekken. Als de kinderen ’s middags voor hun quiet time naar boven gaan, ben ik zo uitgeput dat mijn hoofd niet in staat is iets anders te doen dan gedachteloos door een tijdschrift te bladeren of als een zombie door Pinterest te klikken. Net als ik denk dat ik het weer op een rijtje heb, komen de kinderen weer beneden en begint het riedeltje weer van voren af aan. Nadenken is een activiteit geworden op zich. Eentje die ik moet voorbereiden, inplannen en afkaderen, anders komt er geen snars van terecht.

Het zijn dit soort perioden dat ik me weleens serieus afvraag of ik hier eigenlijk wel geschikt voor ben, dit hele moeder-zijn. Er zijn van die leuke moeders die gaan knutselen met hun kind of hoge torens bouwen, maar eerlijk gezegd heb ik na 5 minuten auto’s in een file zetten wel weer genoeg gespeeld. Ik snauw tegen mijn kinderen omdat mijn geduld op is (al vóór het middag is), ik al tijden te weinig geslapen heb, ik teveel ambitie heb voor te weinig tijd, en de poepluiers mijn strot uitkomen. Nee, niet letterlijk, dat zou helemaal vervelend zijn. Het enige leuke dat ik met mijn kinderen doe is samen cakejes bakken, maar dat is vooral omdat ik dan stiekem de beslaglepel af kan likken als hij niet kijkt.

Uiteraard komen er weer betere dagen. Dat weet ik. Dat is echter een rationele gedachte en mijn compleet irrationele zelf verlangt er rond 10 uur al naar met een glas wijn en een eeuwig brandende sigaret in de leegte te staren tot ik mezelf weer heb terug gevonden. Nee, enige dramatiek is mij niet vreemd. Enig relativeringsvermogen gelukkig ook niet, dus na het opschrijven van mijn ellende lijkt deze ineens weer een stuk minder erg.

Dank dus voor het luisteren, en maakt u zich geen zorgen, het komt goed. Maar als u het niet erg vindt, sluit ik nu af. Ik ga cakejes bakken met mijn kind.