Het Blok

Wij hebben het maar goed. Met 2 gezonde kinderen, een plek om te wonen en eten op ons bord zijn we eigenlijk al heel rijk. Natuurlijk zijn er momenten dat ik wilde dat ik de loterij won, maar meestal voel ik me heel rijk met wat ik heb.

Dit weekend wist ik ineens weer waarom ik die loterij wilde winnen. Het zit zo. Ons huis, hoe fijn ook, heeft wat liefdevolle aandacht nodig. Dat betekent dat er wat klusprojecten op stapel staan, en dat wij dit tropische weekend hadden uitgekozen om het behang van onze wanden af te stomen. Geweldige timing, als je het mij vraagt.

Nu hou ik best wel van een beetje klussen. Vooral als ik in de functie van toezichthouder her en der aanwijzingen mag geven, maar vooruit, ook wat feitelijk handarbeid vind ik best aangenaam. Heerlijk vind ik dat idee dat je iets mooier maakt, en op die manier kan ik met een kwast in mijn ene hand en een kop koffie in mijn andere hand de hele middag wel zoet zijn.

Zo niet manlief. We grappen wel eens dat ons huwelijk een deelname aan Het Blok (u weet wel, dat fijne klusprogramma waarin 2 mensen een kamer moeten verbouwen. Onder tijdsdruk.) niet zou overleven. Ik denk tijdens dit soort weekenden echter wel eens dat het nog erger is dan dat. Dat onze hypothetische deelname het programma dusdanig zou saboteren dat ze het van de buis moesten halen.

Zie, ik klus het liefst met een kop koffie in de hand. Genoegzaam rondkijkend, hier wat schroeven, daar wat verven, lekker op mijn gemakje en af en toe genieten van het resultaat. Manlief daarentegen verzet zich in de periode voorafgaand aan de betreffende klus met alles wat hij in zich heeft. Ik zie zijn weerstand groeien en groeien, en als het moment dan uiteindelijk daar is, dan veegt hij al zijn weerstand bij elkaar en stort die weerstand vervolgens volledig uit over de betreffende klus. Tot het af is. Wee degene die hem in de tussentijd onderbreekt. Iets waar ik dan weer heel goed in ben. Ik begin mijn zinnen het liefst met: ‘Weet je, we kunnen ook…’ en dan volgt er vaak iets wat volledig in tegenstrijd is met wat we al hadden afgesproken. De muur toch een ander kleurtje bijvoorbeeld, of nu we toch bezig zijn, direct het plafond even witten, de kozijnen meepakken, die andere kamer ook meenemen. Hoewel ik dat dan zo lieflijk mogelijk probeer te brengen, een beetje zoals een meisje haar vader op haar allercharmantst probeert te overtuigen toch die hele dure jurk voor haar te kopen, zie ik aan het gezicht van manlief vaak al dat hij niet direct zo enthousiast is over mijn nieuwe plan als dat ik dat ben.

Na een kleine 10 jaar samenzijn zou ik mijn lesje toch geleerd moeten hebben, zou je zeggen, zodat ik een andere aanpak kan hanteren, maar ik vrees dat mijn eigenwijze en impulsieve karakter mij dat belemmeren. Frustrerend voor manlief, en jammer voor mij, want op deze manier duurt het veel langer om mijn zin door te drijven.

Samen klussen betekent bij ons discussie, frustratie en vermoeidheid, en vaak vraag ik me al binnen aan half uur af waar we in hemelsnaam aan begonnen zijn. En zo kwam het dat ik me dit weekend ineens realiseerde waarom we ook alweer die loterij moesten winnen. Een miljoen of wat zou al genoeg zijn, ik ben echt niet hebberig. Het enige wat ik wil is gewoon genoeg geld om al onze mogelijke klussen uit te besteden, zodat we zelfs aan het ophangen van een plankje geen woorden meer hoeven vuil te maken. En als ik mag kiezen dan liefst ook nog een beetje extra geld om tijdens al dat klussen zelf op een vliegtuig te hoppen naar een zonnige plek waar we al cocktail nippend kunnen dromen over het paleis dat bij thuiskomst op ons wacht.