als je geen kinderen kunt krijgen

Op maandag plaatste ik een artikel met daarin onderstaande afbeelding. Ik vind het een prachtige quote, omdat het echt zo is. Ik voel het vooral als mijn kinderen bijvoorbeeld uit logeren gaan en ik ze uitzwaai terwijl ze met opa en oma de straat uitrijden. Dan moet ik echt even een paar keer diep ademhalen en wat afleiding zoeken. Na een poosje is die eerste heftigste reactie weer gezakt, maar het gevoel blijft: alsof je hart buiten je lichaam rondwandelt.

Toen het artikel online stond en ik – voor de zekerheid – nog even alles controleerde (check, check, dubbelcheck), bleef ik hangen bij de quote. Ik realiseerde me ineens dat de quote niet alleen over de moeders met kinderen gaat, maar ook heel erg over de moeders zonder kinderen.

Kinderen krijgen leek me altijd vanzelfsprekend. Totdat we op die leeftijd kwamen dat wij er zelf steeds vaker over spraken en het ook regelmatig gespreksonderwerp was bij vriendinnen. Ineens bleek dat veel mensen in onze vriendenkring al langer ‘probeerden’ maar dat een zwangerschap uitbleef. Nog steeds hoor ik regelmatig van vrienden of kennissen bij wie het óók niet lukt.

Wij hadden geluk. Wij hebben 2 gezonde jongens en we hebben gelukkig nooit ervaren wat het is om te moeten wachten op een zwangerschap. Maar een dierbare vriendin wacht nog wel. Aan haar moest ik denken toen ik deze quote las. Er staat namelijk niet ‘het moment dat je je kind in je armen hebt…’, nee, er staat ‘het moment dat je besluit om een kind te krijgen’ en daar ligt precies het verschil. Het moment dat je besluit dat je open staat voor kinderen, dat je er klaar voor bent, dat je graag een kind wil krijgen (want zo is het natuurlijk; een kind neem je niet, een kind krijg je), dat is eigenlijk al het moment dat je je hart uit handen geeft. Je hart gaat ervandoor, wandelt rond buiten je lichaam, zonder dat jij weet waar het is, of en wanneer het terug komt. Het moment dat je het besluit neemt, geef je je hart al aan het kind dat zo welkom is.

Ook als een zwangerschap uitblijft, blijf je je hart missen. Sommigen wachten jaren, anderen moeten accepteren dat een stukje van hun hart nooit meer terug komt. Er zijn zoveel schrijnende verhalen in het land van ongewenste kinderloosheid, en tegelijkertijd hoor je er bijna nooit wat over. Soms hoor je via via dat iemand er mee worstelt, soms vermoed je het, maar zelden heb je er een goed gesprek over. Zelfs met hen die dichtbij je staan, kan het soms moeilijk zijn de communicatie open te houden. Moeilijk, maar wel heel erg belangrijk.

Daarom is het goed dat er meer aandacht aan wordt besteed. Toevallig was het afgelopen week National Infertility Awareness Week in de Verenigde Staten. Waarom bestaat dat hier niet? In Nederland hebben we Freya, vereniging voor mensen met vruchtbaarheidsproblemen, maar ik kan nergens iets vinden over de dingen die gedaan worden om meer aandacht te krijgen voor mensen die worstelen met onvruchtbaarheid.

Ik hoop dat ik gewoon niet goed heb gezocht en dat iemand mij straks een berichtje stuurt met de mededeling dat er juist van alles wordt gedaan, dan deel ik die informatie hier graag nog. Meer nog hoop ik dat je door het lezen van dit artikel wordt aangemoedigd om die vriendin (van wie je weet dat die hiermee te maken heeft) weer eens te vragen hoe het gaat.