loods je relatie door de tropenjaren

Ik snapte het nooit helemaal: ouders met jonge kinderen, soms nog geen jaar oud, die alweer hadden besloten dat ze gingen scheiden. Kom jongens, een beetje meer uithoudingsvermogen, dacht ik dan. Maar dat het soms zwaar is met jonge kinderen, daar ben ik inmiddels ook achter. Alle veranderingen, in je hoofd, in je lijf en in je leven, maken dat je soms misschien niet zo liefdevol bent als je eigenlijk graag wilt zijn.

Die eerste jaren met kinderen worden traditioneel de tropenjaren genoemd. ‘Bijzonder zware, slopende jaren’, zegt meneer Van Dale erover. Wat dat precies inhoudt, weet je pas als het zover is. Het zijn jaren van vermoeidheid, van overschreden grenzen, van andere prioriteiten en van vragen waar je het antwoord niet op weet. Bovenal zijn het natuurlijk ook de jaren van een soort liefde en geluk waarvan je het bestaan niet kende, want laten we wel wezen: ik zou het echt niet anders willen. Maar er is al zoveel zoetsappigheid in het land van de mamablogs (ja, dat is een ding) dat ik het volledig als mijn missie beschouw om een beetje tegenwicht te bieden. Nee, er is geen roze wolk, nee, niks is meer zoals het was, en nee, je kunt je echt niet voorstellen wat vermoeidheid met je doet.

En niet alleen vermoeidheid speelt een rol. Ouderschap maakt iets in je los waar je je niet op voor kunt bereiden. Je kunt er wel een idee over hebben, maar je zult zien dat je een andere ouder bent dan je van tevoren had gedacht of had gewild of van plan was. Iedereen ervaart ouderschap anders. Als je geluk hebt, zitten jij en je partner op één lijn. Maar dan nog, je zult merken dat jouw tolerantiegrens voor huilende baby’s of jengelende kinderen anders ligt dan die van je partner, of dat jij misschien minder streng bent dan je partner, of misschien wil jij geen televisie terwijl je partner het geen probleem vindt, of ben jij altijd degene die midden in de nacht wakker wordt terwijl je partner rustig doorslaapt. Het lijkt onschuldig, maar het zijn dingen die vroeg of laat tot discussie gaan leiden.

Dit is nog allemaal los van de praktische kant. Terwijl je carrière en je inkomen een deuk oplopen, nemen de kosten alleen maar toe. Luiers, kinderopvang, kinderwagen…en dan hebben we het nog niet eens over de danslessen of de hockey of de zwemles die er later bij komen. Mo money mo problems maar helaas pindakaas, minder money is ook mo problems. Vooraf denken dat het wel goed komt, is naïef. Allebei 5 dagen blijven werken kan, maar is pittig en kost je bovendien een gemiddeld salaris aan kosten voor de kinderopvang. Minder gaan werken is een keuze die helaas, nog steeds invloed heeft op de rest van je loopbaan. Er is zoveel te bespreken en af te stemmen dat je soms bijna vergeet te vragen hoe het met de ander gaat. Los van de beladen vragen, zoals wie van jullie twee er dan minder gaat werken, heb je ook nog gewoon de wekelijks terugkerende vragen. Hoe ziet jouw week eruit? Wie brengt de kids naar de crèche? Wie haalt ze op? Ben jij die avond wel op tijd thuis, want ik heb een afspraak..? Wie gaat er mee naar het consultatiebureau? Wat gaan we doen aan het feit dat hij steeds niet wil eten? Dit is zo’n beetje de gespreksstof tijdens de tropenjaren. Je relatie, je grote liefde gereduceerd tot de vraag wie er deze keer aan de beurt is om de vieze luier te verschonen.

Je relatie, of wat er van over is, speelt zich voortaan af in de luttele uurtjes tussen de bedtijd van je baby en je eigen bedtijd. Je eigen bedtijd die toch al vervroegd wordt omdat je zó moe bent dat je je afvraagt wat er in vredesnaam belangrijker is dan slapen, en terwijl je de wijzer op de klok voorbij ziet kruipen, tel je ondertussen de uren die je nog hebt tot de vermoedelijke tijd dat je kind zich weer meldt voor een flesje en je sleept jezelf van de bank naar boven en net als je hoofd het kussen raakt, hoor je een luider wordend gesnik uit de slaapkamer van je kind en terwijl je nog even je hoofd onder de dekens verstopt in de hoop dat het geluid weggaat, besef je dat dit het is. Dit is hèt ouderschap. Dit is waarvan mensen zeggen: ‘…maar je krijgt er ook heel veel voor terug.’ Het punt is dat dat op zo’n specifiek moment gewoon niet echt het eerste is wat er door mijn hoofd schiet. Het feit dat degene die naast je in bed ligt misschien óók nog aandacht nodig heeft, is dan al helemaal soort van bijzaak.

Een relatie draait om geven en nemen, om de ander iets gunnen, om willen begrijpen. Maar als je baby geen nachten doorslaapt of je kleuter de hele dag je grenzen opzoekt en jij zelf door de bomen het bos niet meer ziet, is er vaak geen puf meer voor de ander. Natuurlijk is het de moeite waard om je best te blijven doen. Niet alleen om de relatie zelf, ook om de liefde die je deelt. Niemand anders dan jouw partner zal ooit begrijpen wat jouw kind zo speciaal maakt, zal met jou lachen om zijn gekke maniertjes of zijn lieve zinnetjes. Niemand zal zich ooit herinneren hoe het was, de bevalling, de eerste momenten, die emotionele eerste weken en al het geluk wat daarna kwam.

Ik prijs me gelukkig met een relatie waarvan ik weet dat die de tropenjaren aankan. Maar ik weet ook dat we ons best moeten blijven doen. En dat geldt niet alleen voor ons, maar ik denk voor iedereen in een relatie.

Wat vind jij? Ik ben altijd benieuwd wat voor gewoontes mensen ontwikkelen om hun relatie leuk te houden. Laat hieronder je reactie achter!

P.S. Mocht je wel weer even een steuntje in de rug kunnen gebruiken, lees dan dit prachtige artikel over het stellen van de juiste vragen. 

P.P.S. Tot slot: bezint eer ge begint. Volgens dit recente onderzoek zijn stellen zonder kinderen gelukkiger. Tja… daar hebben we niet meer zo veel aan. Wel een bruikbare tip die uit hetzelfde onderzoek naar voren kwam, is elkaar vooral veel te bedanken en complimentjes te geven. Kleine uitingen van dankbaarheid zijn kennelijk goed voor het behouden van een gezonde relatie.