hartepijn

Mijn kinderen gingen een weekendje uit logeren bij opa en oma. Van vrijdag tot maandag, dat is dus 3 dagen. Robin zwaaide de auto na en liep naar binnen terwijl ik nog zwaaiend en springend wachtte tot de auto de hoek om was en ik ze echt, écht niet meer kon zien. ‘Het zijn maar een paar dagen, hè?’ zei Robin en hij keek me verontrust aan. ‘Ja,’ zuchtte ik, ‘maar ik mis ze nu al.’

Is dat raar? Met de komst van ons eerste kind, heb ik voor het eerst een gevoel ervaren wat ik daarvoor nog niet kende. Het is hartepijn. Zo voelt het. Letterlijk pijn aan mijn hart. Geloof me, ik kan prima een dagje zonder ze, heb ik he-le-maal geen moeite mee, maar zo 3 dagen. Wakker worden in een stil huis. Dat  is het toch niet meer.

Maar vooruit, als ze er dan toch het hele weekend niet zijn, dan zullen we er van genieten ook! Uitslapen (tot half 9, want écht uitslapen lukt niet meer), lekker naar het strand en zaterdagavond naar een feestje. En oh ja, zondag is die enorme brocantemarkt in Lille, dus laten we daar lekker heen gaan. Ja, dat is dus in Frankrijk, maar hé, who cares?! Wij hebben vakantie!