maak jij je teveel zorgen?
Het moment dat je moeder wordt, is het moment dat je je hart uit handen geeft. Niemand anders komt ooit zo dichtbij je als je eigen kind. En hoewel dat misschien wel de magie van het moederschap is, kan het ook een zorg zijn, want je bent nergens zo kwetsbaar als wanneer het om je eigen kinderen gaat.
Sinds ik moeder ben, ben ik me veel meer zorgen gaan maken. Niet alleen in de zweefmolen op de kermis, maar ook gewoon in de auto, of thuis op de trap. Ineens overvalt dan dat gevoel: ‘Wat als…?’
En stel nou dat er wat gebeurt, dat je kind valt, of dat hij een ongeluk krijgt, of plotseling ernstig ziek blijkt te zijn, of… en dan is mijn oudste nog niet eens 3! Gaat dit je leven lang zo door, vraag ik me af? Over een paar jaar gaan ze op de fiets naar school, en later willen ze een scooter, of ze willen ineens bergbeklimmen of paragliden of duiken. Ik krijg het er nu al benauwd van.
Mijn strategie voor het omgaan met zoveel zorgen houdt ergens het midden tussen mezelf afleiden en rationaliseren. Want wat kan er nou helemaal gebeuren? En zorgen zijn ook nog eens volkomen nutteloos: je kunt er niets mee voorkomen en je kunt er ook niks mee oplossen. Maar toch.
Hoe zorg jij ervoor dat je je zorgen de baas blijft? Ik ben benieuwd naar goede tips!
// 
Hi Mamamanager,
Zorgen hebben vooral een positieve betekenis nl. je hebt je kind(je) lief. Naarmate je kind ouder wordt moet je steeds meer loslaten en meer loslaten is minder kunnen beschermen en dus meer zorgen, want wat kan er allemaal gebeuren op de momenten dat jij de controle over je kind uit handen geeft aan anderen en aan je kind zelf. Je maakt je zorgen over de keuzes die je kind maakt, keuzes die soms niet de jouwe zijn. En toch moet je steeds meer loslaten en afstand nemen. En als je kind volwassen wordt en misschien zelf kinderen krijgt, komen de zorgen over je kleinkinderen er ook nog bij. Ook die heb je lief en ook die wil je elke dag beschermen en ook daar maak je je zorgen over.
Zorgen, beschermen en loslaten lijken soms met elkaar in conflict, maar ze kunnen niet zonder elkaar als er ook liefde en vertrouwen is (ongeacht de leeftijd van je kind).
Dat doet soms pijn en daarin maak je soms fouten, maar als je je (klein)kinderen liefhebt en vertrouwt krijg je er zo ongelofelijk veel voor terug.
En ik kan het weten, want ik ben ervaringsdeskundige.
(O)pa
Hi (o)pa,
Dat is heel mooi gesproken, en helemaal waar. Toch is het soms makkelijker gezegd dan gedaan. Heb je nog een goede tip om het loslaten makkelijker te maken?
Hi Mamamanager,
Zorg is een deugd en loslaten is een kunst waar geen Haarlemmerolie je bij kan helpen.
Mijn levensles is dat ik me (na vallen en opstaan) realiseerde dat mijn kinderen niet van mij zijn, maar dat ik ze alleen maar mag helpen om zelfstandig te worden.
Een wat meer filosofische kijk kun je vinden in het boek van Kahlil Gibran, “de Profeet”. Hij schrijft o.a.:
“Je kinderen zijn je kinderen niet.
Zij zijn de zonen en dochters van ‘s levens hunkering
naar zichzelf.
Zij komen door je, maar zijn niet van je,
en hoewel ze bij je zijn, behoren ze je niet toe.
Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten,
want zij hebben hun eigen gedachten.
Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen,
want hun zielen toeven in het huis van morgen,
dat je niet bezoeken kunt, zelfs niet in je dromen.
Je mag proberen gelijk hun te worden, maar tracht niet
hen aan jou gelijk te maken.
Want het leven gaat niet terug,
noch blijft het dralen bij gisteren.
Jullie zijn de bogen, waarmee je kinderen als levende pijlen
worden weggeschoten.
De boogschutter ziet het doel op de weg van het oneindige,
en hij buigt je met zijn kracht opdat zijn pijlen
snel en ver zullen gaan.
Laat het gebogen worden door de hand van de boogschutter
een vreugde voor je zijn:
want zoals hij de vliegende pijl liefheeft,
zo mint hij ook de boog die standvastig is.”
Dat boek past overigens ook prima in je boekenlijst op deze site.
Groet,
(o)pa
Heel filosofisch inderdaad, en wederom prachtig. Misschien kan het geen kwaad om dit af en toe te herlezen, in de hoop dat het loslaten met de tijd makkelijker wordt.
Dank voor je mooie woorden, (o)pa!