toen Oscar van de trap viel en ik harder huilde dan hij

Vandaag, woensdag 11 november, denk ik terug aan de 11 november van vorig jaar, toen Oscar (toen anderhalf jaar oud) van de trap viel en we de nacht in het ziekenhuis doorbrachten. Hoewel uiteindelijk alles goed is afgelopen, was die dag voor mij een ultiem dieptepunt.

Het was 11 november, de dag van Sint Maarten. In onze buurt wordt Sint Maarten vrij actief gevierd, en vooral Teun had er enorm veel zin in. Oscar had denk ik nog niet echt het besef, maar zou in principe ook mee gaan lopen.

Het is pas een jaar geleden, maar ik kan me nu al niet meer precies herinneren hoe mijn dagen toen gingen, of wat er gebeurde, of waarom ik zo, zo ontzettend moe was. Ik weet wel dát het zo was.

Ik weet nog dat Oscar veel driftbuien had, en naar niks of niemand wilde luisteren. Ik weet nog hoeveel energie het me kostte om hem continu in de gaten te houden, bang voor zijn eigen veiligheid. Ik kan me haast niet meer voorstellen hoe ik de dag doorkwam. Ik wist toen ook niet hoe ik de dag door moest komen.

Ik weet nog heel goed dat er dagen waren waarop ik hoopte dat iemand mij zou aanrijden, zodat ik weken in het ziekenhuis zou moeten verblijven. Ik zou eindelijk rust hebben. Hoe verschrikkelijk dat nu ook klinkt… ik zag het als mijn enige uitweg.

Ik weet van vriendinnen die de eerste kinderjaren – de tropenjaren – helemaal niet zo zwaar hebben gevonden, maar voor mij was werkelijk elke dag een worsteling. Oscar was continu gefrustreerd, en niet onbelangrijk: hij sliep met anderhalf jaar nog steeds niet door. De meeste avonden stonden in het teken van hem in slaap krijgen: hij schreeuwde bovenaan de trap de longen uit zijn lijf, of als we er echt bijna gek van werden, haalden we hem naar beneden en keek hij met ons televisie tot wij ook naar bed gingen.

Ik was moe. Zo, zo ontzettend moe. En vermoeidheid doet een mens geen goed. Ik was dus, kortom, niet de meest leuke versie van mezelf. Ik had een kort lontje, ik was negatief en cynisch.

En moe. Had ik dat al gezegd? Hoe dan ook zat ik die middag, 11 november 2014, huilend op mijn bed. Waarom weet ik niet meer, ik weet wel nog dat ik niet meer kon. Ik kon simpelweg niet meer. Teun en Oscar schreeuwden of ruzieden of stoeiden of speelden (of allemaal tegelijk) op de overloop en rondom de trap. Ik weet nog dat ik wel had gewaarschuwd, of had geprobeerd enigszins controle over de situatie te hebben, maar er kwam een punt dat ik het simpelweg had opgegeven. Ik kon het niet meer opbrengen. En terwijl ik, verdrinkend in mijn eigen ellende, huilend op mijn bed zat, zag ik Oscar bovenaan de trap. En ik deed niks. Ik kon niet meer. En Oscar was die middag al ontelbaar keer de trap op en af geweest, en dat ging steeds goed. Maar toen ging het dus niet goed. Terwijl hij probeerde om te draaien, boog hij te ver naar voren en ik zag hem zo voorover de trap af tuimelen. Van helemaal bovenaan naar helemaal beneden.

Dat beeld vergeet ik nooit meer.

Wat daarna gebeurde is min of meer één grote waas. Ik heb gegild en gehuild en gegild en gehuild. Oscar huilde van de schrik, maar leek verder nergens last van te hebben. Ik daarentegen was rijp voor het gesticht.

Oscar bracht met Robin uiteindelijk een nachtje door in het ziekenhuis  – een voorzorgsmaatregel, want er leek verder niks aan de hand. Ik liep alsnog met Teun langs de straten.

Nu ik er aan terugdenk, word ik bijna weer verdrietig. Ik zou willen teruggaan naar mijn zelf van één jaar geleden, en haar willen zeggen dat het allemaal goed komt. Dat ze beter voor zichzelf moet zorgen, en hulp moet vragen. Maar hoe moeilijk is dat als je er middenin zit…

Ik hoop alleen maar dat als je jezelf afvraagt hoe je in vredesnaam de dag door moet komen, weet dan dan het goed komt. Zorg voor jezelf, vraag hulp en weet dat er betere tijden aan komen.

Want natuurlijk weet ik dat iedere fase zijn eigen uitdagingen kent, dus ik hou heus een slag om de arm… maar nu de jongste 2,5 is, kan ik eindelijk zeggen: we zijn er doorheen. We hebben het gered. De tropenjaren liggen achter ons, en het wordt steeds leuker. Ik kan eindelijk genieten op een manier waar ik heel lang alleen maar op kon hopen… godzijdank.

En jij? Hoe heb jij de tropenjaren ervaren?

Update: op Facebook ontving ik een reactie van iemand die Home-Start tipte: een stichting die gezinnen met jonge kinderen helpt met verschillende vormen van ondersteuning. Mocht je het nodig hebben, schroom dan niet!