loods je relatie door de tropenjaren

love

Ik snapte het nooit helemaal: ouders met jonge kinderen, soms nog geen jaar oud, die alweer hadden besloten dat ze gingen scheiden. Kom jongens, een beetje meer uithoudingsvermogen, dacht ik dan. Maar dat het soms zwaar is met jonge kinderen, daar ben ik inmiddels ook achter. Alle veranderingen, in je hoofd, in je lijf en in je leven, maken dat je soms misschien niet zo liefdevol bent als je eigenlijk graag wilt zijn.

Die eerste jaren met kinderen worden traditioneel de tropenjaren genoemd. ‘Bijzonder zware, slopende jaren’, zegt meneer Van Dale erover. Wat dat precies inhoudt, weet je pas als het zover is. Het zijn jaren van vermoeidheid, van overschreden grenzen, van andere prioriteiten en van vragen waar je het antwoord niet op weet. Bovenal zijn het natuurlijk ook de jaren van een soort liefde en geluk waarvan je het bestaan niet kende, want laten we wel wezen: ik zou het echt niet anders willen. Maar er is al zoveel zoetsappigheid in het land van de mamablogs (ja, dat is een ding) dat ik het volledig als mijn missie beschouw om een beetje tegenwicht te bieden. Nee, er is geen roze wolk, nee, niks is meer zoals het was, en nee, je kunt je echt niet voorstellen wat vermoeidheid met je doet.

baby mama drama

En niet alleen vermoeidheid speelt een rol. Ouderschap maakt iets in je los waar je je niet op voor kunt bereiden. Je kunt er wel een idee over hebben, maar je zult zien dat je een andere ouder bent dan je van tevoren had gedacht of had gewild of van plan was. Iedereen ervaart ouderschap anders. Als je geluk hebt, zitten jij en je partner op één lijn. Maar dan nog, je zult merken dat jouw tolerantiegrens voor huilende baby’s of jengelende kinderen anders ligt dan die van je partner, of dat jij misschien minder streng bent dan je partner, of misschien wil jij geen televisie terwijl je partner het geen probleem vindt, of ben jij altijd degene die midden in de nacht wakker wordt terwijl je partner rustig doorslaapt. Het lijkt onschuldig, maar het zijn dingen die vroeg of laat tot discussie gaan leiden.

Dit is nog allemaal los van de praktische kant. Terwijl je carrière en je inkomen een deuk oplopen, nemen de kosten alleen maar toe. Luiers, kinderopvang, kinderwagen…en dan hebben we het nog niet eens over de danslessen of de hockey of de zwemles die er later bij komen. Mo money mo problems maar helaas pindakaas, minder money is ook mo problems. Vooraf denken dat het wel goed komt, is naïef. Allebei 5 dagen blijven werken kan, maar is pittig en kost je bovendien een gemiddeld salaris aan kosten voor de kinderopvang. Minder gaan werken is een keuze die helaas, nog steeds invloed heeft op de rest van je loopbaan. Er is zoveel te bespreken en af te stemmen dat je soms bijna vergeet te vragen hoe het met de ander gaat. Los van de beladen vragen, zoals wie van jullie twee er dan minder gaat werken, heb je ook nog gewoon de wekelijks terugkerende vragen. Hoe ziet jouw week eruit? Wie brengt de kids naar de crèche? Wie haalt ze op? Ben jij die avond wel op tijd thuis, want ik heb een afspraak..? Wie gaat er mee naar het consultatiebureau? Wat gaan we doen aan het feit dat hij steeds niet wil eten? Dit is zo’n beetje de gespreksstof tijdens de tropenjaren. Je relatie, je grote liefde gereduceerd tot de vraag wie er deze keer aan de beurt is om de vieze luier te verschonen.

Je relatie, of wat er van over is, speelt zich voortaan af in de luttele uurtjes tussen de bedtijd van je baby en je eigen bedtijd. Je eigen bedtijd die toch al vervroegd wordt omdat je zó moe bent dat je je afvraagt wat er in vredesnaam belangrijker is dan slapen, en terwijl je de wijzer op de klok voorbij ziet kruipen, tel je ondertussen de uren die je nog hebt tot de vermoedelijke tijd dat je kind zich weer meldt voor een flesje en je sleept jezelf van de bank naar boven en net als je hoofd het kussen raakt, hoor je een luider wordend gesnik uit de slaapkamer van je kind en terwijl je nog even je hoofd onder de dekens verstopt in de hoop dat het geluid weggaat, besef je dat dit het is. Dit is hèt ouderschap. Dit is waarvan mensen zeggen: ‘…maar je krijgt er ook heel veel voor terug.’ Het punt is dat dat op zo’n specifiek moment gewoon niet echt het eerste is wat er door mijn hoofd schiet. Het feit dat degene die naast je in bed ligt misschien óók nog aandacht nodig heeft, is dan al helemaal soort van bijzaak.

Een relatie draait om geven en nemen, om de ander iets gunnen, om willen begrijpen. Maar als je baby geen nachten doorslaapt of je kleuter de hele dag je grenzen opzoekt en jij zelf door de bomen het bos niet meer ziet, is er vaak geen puf meer voor de ander. Natuurlijk is het de moeite waard om je best te blijven doen. Niet alleen om de relatie zelf, ook om de liefde die je deelt. Niemand anders dan jouw partner zal ooit begrijpen wat jouw kind zo speciaal maakt, zal met jou lachen om zijn gekke maniertjes of zijn lieve zinnetjes. Niemand zal zich ooit herinneren hoe het was, de bevalling, de eerste momenten, die emotionele eerste weken en al het geluk wat daarna kwam.

Ik prijs me gelukkig met een relatie waarvan ik weet dat die de tropenjaren aankan. Maar ik weet ook dat we ons best moeten blijven doen. En dat geldt niet alleen voor ons, maar ik denk voor iedereen in een relatie.

Wat vind jij? Ik ben altijd benieuwd wat voor gewoontes mensen ontwikkelen om hun relatie leuk te houden. Laat hieronder je reactie achter!

P.S. Mocht je wel weer even een steuntje in de rug kunnen gebruiken, lees dan dit prachtige artikel over het stellen van de juiste vragen. 

P.P.S. Tot slot: bezint eer ge begint. Volgens dit recente onderzoek zijn stellen zonder kinderen gelukkiger. Tja… daar hebben we niet meer zo veel aan. Wel een bruikbare tip die uit hetzelfde onderzoek naar voren kwam, is elkaar vooral veel te bedanken en complimentjes te geven. Kleine uitingen van dankbaarheid zijn kennelijk goed voor het behouden van een gezonde relatie.

 

Dit vind je misschien ook leuk...

22 reacties

  1. Liesje schreef:

    Ik zag het artikel laatst voorbij komen… ‘Mensen zonder kinderen zijn gelukkiger’. Ik heb het maar niet aangeklikt. Niet bang dat ik erachter kom dat ik een hoop geluk misloop hoor… maar ik ben gewoon vreselijk content met mijn huidige geluk.
    Het ouderschap is loodzwaar. Vanaf dag een realiseer je je dat je dit niet mag verpesten… Een tabula rasa, don’t fuck it up. Je eigen sores verschuiven naar de achtergrond, daar valt niks meer aan te doen.
    Het kind enigszins met de juiste normen en waarden afleveren in de maatschappij heeft de hoogste prioriteit. Opvoeden noemen ze dat. Maar hoe doe je dat met twee mensen met ongeveer, maar niet helemaal dezelfde gedachten.

    Heel herkenbaar geschreven. Ik was in het begin bang dat we niet tegen het kindergeweld bestand waren. We zijn allebei extreem koppig en geven niet snel toe. Maar omdat wel al zo moe zijn van de slapeloze nachten ( vooral ik ;-) en het achterna rennen van een dreumes, zijn we ook te lui voor ruzies en discussies. We deinen mee op de golven. We kiezen niet zozeer voor de makkelijkste weg, maar volgen zoveel mogelijk de momenten en ons gevoel. En we kijken naar die kleine natuurlijk. Onze individuele aanpakken kunnen nog zo mooi bedacht zijn, soms werkt het gewoon niet voor Titus. En dat scheelt ook een hoop onenigheid.
    We zijn heel makkelijk geworden, accepteren meer van elkaar dan voorheen… Ik gok dus dat we de tropenjaren ook wel te boven zullen komen.

    Wel realiseer je je wat slaap met de mens doet. Anderzijds zie ik ook hoever ik kan gaan zonder slaap… en dat is best ver. Voel me dan toch wel een sterke vrouw en moeder. Stiekem.

    Jij bent mijn blog-held als het gaat om eerlijke artikelen over het echte leven als vrouw, moeder, partner… Dank u-dank u!

    • mamamanager schreef:

      Dankjewel voor je mooie en eerlijke woorden! Ik ben het helemaal met je eens. Ik vond het opvallend om te merken dat onze discussies inderdaad zeldzamer, maar heftiger werden, op een goede manier. Alsof je duidelijker weet wat belangrijk voor je is en waar je grenzen liggen. En omdat je weet waar je het voor doet, kun je anderzijds ook weer meer van elkaar hebben. Gelukkig is het niet altijd zo zwaar als ik hier beschrijf, maar dat het niet allemaal zachte babybilletjes en zoete snoetjes is, mag ook wel eens gezegd worden ;)
      Dankjewel nogmaals voor je reactie!

    • Mama's Jungle schreef:

      Even inhakend op jouw reactie. Slaapgebrek, daar word je écht een ander mens van, echt bizar. Ik snap nu dat dat echt een martelmethode is… echt vreselijk. Zonder slaap kun je als mens echt niet functioneren.

  2. Mama's Jungle schreef:

    Tropenjaren zeker! Hier ook een bekend fenomeen, alhoewel na 1 jaar het eigenlijk gewoon lekker z’n gangetje gaat (meestal). Dat onderzoek, ik heb het niet gelezen maar kan me er wat bij voorstellen. Al vind ik wel, geluk tussen stellen mét en stellen zonder kinderen kun je gewoon niet met elkaar vergelijken. Geluk (en ongeluk) zit in zoveel dingen, het is maar wat je er zelf van maakt. En wat maakt het uit of je 70% of 80% gelukkig bent, zolang je maar niet aldoor ongelukkig bent :)

    • mamamanager schreef:

      Je hebt helemaal gelijk! Aan de ene kant voelt het zwaarder en vermoeiender, het leven met zo’n kleintje, maar het geluk is daarentegen ook veel intenser. Ik voel me veel rijker dan voordat we kinderen hadden :)

  3. Anouk schreef:

    Je blog raakt me, met een peuter en een baby die allebei liever NIET slapen is jouw stukje mij op het hart geschreven. Zie echt uit naar betere tijden voor ons allemaal!

  4. Francesca Vonk schreef:

    Goed stuk. Eerlijk, open en precies zoals ik het ook voel. Soms is het bijna frustrerend dat je dit niet kan uiten naar mensen die geen kids hebben. Dat: “Je moet niet zeuren, jij hebt ervoor gekozen..”-achtige gevoel krijg je dan terug van ze. Een soort kritiek terwijl ze zelf niet weten wat het is. Daarom zeg ik er maar weinig over… Ze weten het toch niet… En ja, ik zou niet anders willen. En ja, we hebben er samen voor gekozen. Maar dat het vermoeiend en life changing is, staat als een paal boven water. En je weet pas hoe het is als je eenmaal ouder bent.
    Nogmaals, goed stuk. Fijn dat ik niet de enige ben die het zo voelt.

    • mamamanager schreef:

      Wow Francesca, dankjewel voor je reactie! En fijn dat het zo herkenbaar is… het kan soms heel erg alleen voelen, zeker als er nog niet veel mensen in je vriendenkring kinderen hebben. Tenminste, zo heb ik het wel ervaren. Er is heel veel leuk aan kinderen natuurlijk! Maar ja, ook veel vermoeiend en frustrerend…en je komt jezelf heel vaak tegen.
      Maar: gedeelde smart is halve smart! Vandaar dat ik het ook zo fijn vind om dit soort dingen te schrijven, zeker als er dit soort reacties op komen. Dank!

  5. w schreef:

    Hoi hoi… heel erg herkenbaar. Ons meisje begint mijn grenzen behoorlijk op te zoeken. Ik dacht altijd gewoon consequent zijn doe ik ook met mijn basisschoolkinderen. Er is dus echt een blinde vlek wat je eigen kind betreft. Soms zeg ik weleens als tegen vriendinnen: vandaag vond ik het moederschap officieel niet fijn. Morgen hopelijk wel weer. En gelukkig is dat vaak ook zo. Toch merk ik dat het niet de reactie is die mensen graag willen horen. Fijn dat je het hier wel echt mag en kan benoemen!! Dag lieve moeders! Jullie doen t fantastisch!

    • mamamanager schreef:

      Dankjewel Willemijn! Gek hè? Soms lijkt er een soort taboe op te liggen…alsof alles één grote roze wolk zou moeten zijn. In werkelijkheid is het het moeilijkste wat ik ooit zal doen denk ik, mijn kind een beetje leuk opvoeden. En ook het fijnste, mooiste en meest hartverwarmende… En als het vandaag even niet lekker gaat…ach, morgen is er weer een dag! Geniet ervan!

  6. Marjan schreef:

    Het moederschap is loodzwaar met een dreumes en een kleuter met beiden een eigen wil en temperament

  7. Rick schreef:

    14 maanden iedere nacht minimaal 4 keer er uit. En dan krijsen alsof hij bezeten was. Toen had ik wel echt zoiets van FUCK MY LIFE.. Nu is nr 2 onderweg…

    • mamamanager schreef:

      4 keer per nacht?! Wow, respect voor jou dan hoor, heftig. Gelukkig kan het per kind verschillen, dus hopelijk meer geluk bij de tweede! Succes :)

  8. Chantal schreef:

    Ik sluit me helemaal aan bij jullie! Ik val in herhaling maar het is allemaal zo herkenbaar. Ik heb 2 dochtertjes van 4 en 2 jaar, beide met een sterke eigen wil om het zo maar te zeggen. Ik zou de liefde echt niet willen missen maar vaak vind ik het lastig om alle ballen de lucht in te houden: werk, vriendinnen, uiterlijk en o ja mn man ;-)
    Geweldige site en blog, idd eindelijk ook de waarheid ipv “roze wolk” verhalen.
    Respect voor jullie allemaal!

    • mamamanager schreef:

      Ha wat ontzettend fijn dat je een reactie hebt achtergelaten. Vind het echt leuk te lezen dat mijn verhaal zo herkenbaar is…en precies wat je schrijft: gewoon de waarheid, niet die stomme roze wolk (die écht niet bestaat!). Het is ook gewoon zwaar, en nee natuurlijk willen we het allemaal ook niet meer anders, maar soms is het gewoon niet makkelijk. Inmiddels gaat bij ons de oudste bijna naar school en ik kijk er enorm naar uit! Weer even een beetje rust in de tent… Succes met je meiden Chantal, en geniet ervan :)

  9. Mama//Fleur schreef:

    Wat fijn dat het rozewolksyndroom weer eens eerlijk doorbroken wordt. Een kind krijgen is als een aardverschuiving, waar uiteindelijk heel veel moois van komt, maar de jaren puin ruimen horen daar wel bij. Ik weet nog heel goed dat ik me tijdens mijn zwangerschap voornam allerlei dingen op zoveel manieren te gaan doen; ik zou ‘mezelf blijven’ (hoe dat kan als je de transformatie van vrouw naar vrouwmoeder maakt wat betekent dat je evolueert en dus verandert daar stond ik niet bij stil) ik zou me niet te druk maken, de dag nemen zoals deze komt ookal sliepen we wat minder dan voorheen, het zo vertrouwde uitslapen op vrije dagen ging ik toch niet missen als ik een klein heerlijk ruikend hummeltje had om aan te snuiven? ik zou na een paar weken na de bevalling gewoon weer zin hebben in seks, überhaupt de tijd nemen om met elkaar te zijn we gaan toch zeker wel gewoon uit eten met die kleine?! Ik kan nog wel even doorgaan; verwachtingen zijn killing als het op het kersverse ouderschap aankomt. Met mn baby in de draagdoek of struinend door de stad met hippe driewieler de dag doorwaden als mega gelukkig moedermens zonder slaapwallen en met mijn vertrouwde maatje 38 rond mijn heupen… Verwachtingen, het ging bij mij iets anders. Ik was moe, had het mooiste meisje van de wereld gebaard maar dat baren viel me zwaar. Ook zoiets waar ik misschien toch heel simpel over had gedacht, geboorteplan of niet.. Dat doe ik even. Het feit dat je een leven op dood ervaring doormaakt waar mega krachten bij vrijkomen is zowel prachtig als super angstaanjagend. Ik ben na een jaar nog terug aan het zakken in mijn lijf, en waar vriendinnen alweer doorzwangeren voel ik soms de grond nog niet onder mijn voeten. Maar gelukkig is daar ‘samen’. Want als ik iets geleerd heb in het afgelopen tropenjaar tijdens het krijgen van ons eerste prachtige kind is dat ik niet alles in mn eentje hoef op te lossen. Ja ik ben degene die wakker wordt maar een por tegen mijn lief en hij staat op, dat ik me dan om kan draaien en even later een klein handje in mijn nek voel maakt me alleen maar gelukzalig; waar ik ooit was van de eigen bed regels kan ik nu ook genieten van de momenten met drieën in het grote bed. Zolang we maar slapen.. En ja ik maak me gauw druk om pietluttigheden die het kind aangaan, ik kan ratelen en moeilijk loslaten en hou er niet van als ik geen overzicht heb, daar is hij met een kop thee en een kus met de mededeling het is papadag, jij gaat nu even loslaten. Wij moeten er ook zeker hard voor werken, en het gaat niet vanzelf, maar heb vertrouwen in de basis, want je kreeg samen dat heerlijke exemplaar dat nu je dagen vult met kusjes eerste lachjes mooie kunstwerken al dan niet op de daarvoor bestemde plaats. Ik geniet nu ik moeder ben juist, omdat ik de me-time koester, weer meer van een momentjes zon, een fijne douche en alle knuffeltjes die ik ‘zomaar’ krijg van mijn dochter. Dan neem ik de zakjes onder mijn ogen voor lief en compenseer ik met een lippenstiftje en een glimlach, dan laat ik het avondje uit weer gaan want ze slaapt nog niet bij oppas en kan ik trots zijn dat ik voor ons gezin kies. Ik zie elke dag weer dat mijn investeringen de tijd en moeite waard zijn als mijn 14mnd oude dreumes papa papa mama mama kletsend door de kamer sjouwt vrolijk alle bakjes uit de keukenla laadt, en vol vertrouwen in de armen van haar vader rent: bij ons is het veilig. We doen het goed. We zijn er nog. Heus wel, we zijn er voor elkaar en daar kan ik wel voor leven. Nu er weer meer vrijheid komt met een steeds zelfstandiger wordend meisje om ons heen voel ik ook dat we nog altijd dezelfde grond hebben. De grond die ik echt even niet meer voelde in de eerste maanden na haar geboorte. En dan ben ik echt gelukkig, en trots, en voel ik me sterk. En dat houdt me staande op mindere dagen, en maakt dat ik, over een tijdje, vast weer vol vertrouwen aan een nieuw baby avontuur zal kunnen beginnen. Maar dan eerst nog tien keer met mijn lief uit eten, en oefenen.. Heel veel oefenen. Want hoe ging het ook alweer?.. Pluk de dag! En volg je hart, ook als het om samen gaat, want dat klopt!

  10. Bart schreef:

    Misschien eens een mannelijke visie op de tropenjaren… Wat hierboven staat ga ik niet herhalen. Het is allemaal waar, maar het zijn ook persoonlijke ervaringen natuurlijk. Voor veel jonge vaders is het ook een hindernissenparcours met veel valkuilen die een relatie onder druk kunnen zetten. Ik vertel even mijn verhaal. Ik heb twee prachtige kinderen van 3 en 4 en een vrouw die een geweldige mama is. Ze heeft geduld, doet leuke dingen, alles is altijd in orde en ze runt echt het huishouden. En wat is mijn plaats in het gezin…? Ja, ik ben papa en op het vlak van de opvoeding komen we goed overeen, niet alleen over de inhoud, maar ook op het vlak van organisatie. So far so good. Maar als partner is het een heel ander verhaal. We babbelen nog, doen af en toe eens iets leuks maar de intimiteit en het speelse is verdwenen. We hebben er al een paar keer over gepraat en dan komen onder andere de dingen naar boven die op je blog staan. Maar ze kan geen echte reden geven waarom er geen intimiteit meer is, ze heeft er gewoon geen zin in. Voor een man lijkt het dan alsof zijn plaats in het gezin voornamelijk organisatorisch is en dan komen vragen zoals: Houdt ze nog wel van mij? Is dit de toekomst? Wil ik dit wel? Heb ik iets verkeerd gedaan? Wat is de oorzaak? … . Als ik er met andere jonge vaders over praat komen veel van die dingen wel in de een of andere mate naar voor in hun verhaal, maar iedereen beleeft het wat anders. Er zijn koppels die erdoorheen fietsen alsof het niets voorstelt, er zijn er ook waar het verhaal eindigt in een scheiding, met alle gevolgen vandien, voornamelijk voor de kinderen. En die weg wil ik ook niet op natuurlijk, maar het is moeilijk omdat je als man niet begrijpt waarom je partner zo verandert is en wat je eraan kan doen om het beter te maken. Het blijft een soort duisternis waarop er blijkbaar geen eenduidig antwoord is. Moet ik gewoon verder doen en wachten op verbetering? Of moet ik er actief iets aan doen en initiatief nemen om onze relatie terug aan te wakkeren? Vragen maar weinig antwoorden. Graag jullie reacties.

    • mamamanager schreef:

      Wow, wat een bijzonder verhaal… Ten eerste dank voor je reactie. Ik vind het bijzonder dat je je zo kwetsbaar opstelt. Ten tweede kan ik (of iemand anders) natuurlijk niet voor jou bepalen wat er precies moet gebeuren. Een relatie gaat altijd door pieken en dalen…de tropenjaren zijn heftig. Voor moeders, maar natuurlijk net zo voor vaders. Ik schreef dit stuk anderhalf jaar geleden, maar het meeste is nog steeds van toepassing. Het is niet iets van een paar maanden, nee het gaat echt om jaren. Jij schrijft dat je kinderen 3 en 4 zijn… dat lijkt me pittig hoor! Zo kort op elkaar, dat zal wel heel intensief zijn. Heerlijk, en fijn, waarschijnlijk, maar ik stel me zo voor dat ze ook je leven bepalen. En je vrouw is waarschijnlijk doodop (en jij waarschijnlijk ook). Wellicht veranderen er dingen als de jongste ook naar school gaat, en wellicht is het ook zaak dat jij duidelijker aangeeft wat je precies van haar nodig hebt. Geef haar uiteraard ook de ruimte om dat aan te geven. Soms (regelmatig) heb je gewoon tijd voor jezelf nodig…om tot rust te komen en jezelf en elkaar weer te vinden. Wij gaan regelmatig een weekendje met z’n tweeën weg. Dat is de ultieme manier om elkaar weer eens echt in een ander licht te zien… te herinneren hoe het ook alweer was voordat je kinderen kreeg. Je moet écht tijd voor elkaar vrijmaken, zonder kinderen. En je zult heel concreet moeten aangeven wat je van elkaar nodig hebt om deze zware periode door te komen. Wat betreft de intimiteit: ik hoor veel (ook om me heen) dat dat inderdaad onderaan het lijstje komt te staan. En een vrouw moet zich meestal eerst kunnen ontspannen en op haar gemak zijn, voordat ze zin heeft in andere dingen. Ik kan het niet genoeg benadrukken: communiceer daarover. Pas als je van elkaar weet hoe die dingen beleeft en vooral wat de ander nodig heeft, dan kun je verder. Er zijn bijvoorbeeld ook allerlei leuke kaartensets met ‘gespreksstarters'(over allerlei onderwerpen) om bepaalde gesprekken op gang te brengen.
      Goed, lang verhaal kort: het feit dat je hier je verhaal doet, vind ik bewonderenswaardig. Mijn reactie is ook maar weer een mening, zoals je zoveel meningen zult horen. Het enige wat ik je kan meegeven is: communiceren, communiceren, communiceren… en daarnaast: ’this too shall pass’… Geef jezelf en elkaar de tijd. Sterkte!

      • Ernst schreef:

        Hallo Bart,

        Bij mij (ons) is het helaas niet goed gekomen. We hebben twee prachtige dochter van 4 en 2 en begin dit jaar bleek onze relatie niet meer wat het ooit was en vond mijn ex het welletjes geweest. Dit had ik totaal niet zien aankomen want met ups en down hadden we er al 11 prachtige jaren opzitten. Het gaat voor mij niet veranderen maar ik heb hier zeker van geleerd en wil dit niet nog een keer mee hoeven maken of dat andere dit moeten doormaken.

        Wij maakte geen tijd meer voor elkaar vrij, we spraken amper nog want onze dreumesen zijn er twee die overdag alle aandacht vragen en daardoor waren we ’s avond doodop. Daarnaast was ik ’s avonds vaak druk met werk want ik wilde een mooie toekomst opbouwen zodat er later genoeg financiën zouden zijn om alles te kunnen doen met ze wat ik ze wilde geven en dan voornamelijk ervaringen, reizen, duiken, skiën etc etc.

        Ook ik miste de intimiteit en baalde dat de klok een bepaalde rol had in ons seksleven, geen spontaniteit meer en enkel op commando. Had mij dat 6 jaar terug gezegd en ik had gezegd dat mij dat prima zou lijken maar ook bij mij ging dat op den duur niet meer en was ik zat van het nummertje zonder echt contact.

        Maar wat had ik toch veel zelf anders kunnen doen als ik dat had willen veranderen. Ik was in mijn gedachte beperkt in de mogelijkheden die ik had, ik werkte namelijk aan het opzetten van een eigen onderneming en had dus zelf minder te besteden, dus ik dacht telkens dat weekendje weg komt later wel of dat avondje uit komt later wel en ik bekrachtigde dat met de gedachte dat onze jongste nog te jong was om een onbekende oppas mee alleen te laten.

        Maar een weekendje weg of een avondje uit was niet perse nodig geweest maar gewoon wat meer momenten van echt contact. Het was echter zo druk bij ons en al zo lang dat we vergeten waren hoe we dat vroeger deden en we wisten beide niet meer hoe dat te herstellen. Dus probeer vooral na te gaan wat jullie vroeger deden waarbij er echt contact was zonder seks. Wij keken vroeger veel samen tv vanuit het werk dan heerlijk op de bank met het bord op schoot en dan op koopavond gewoon heerlijk even shoppen. Ook konden we heerlijk samen op de bank zitten en een boekje lezen en als het dan even uitkwam masseerde ik de voeten van mijn ex. Ik kan mijzelf nu wel voor mijn kop schoppen dat ik hier 6 maanden terug niet op kwam. Want ik was diegene die geregeld even wilde praten maar mijn ex had hier zelden nog puf voor. Dit zorgde voor spanningen en meningsverschillen die niet opgelost werden. Had ik nu maar eens in de week een tijdschrift voor haar meegenomen van het boodschappen doen en gewoon even samen op de bank gezeten terwijl ik haar voeten masseerde dan was er vast wel een paar keer geweest dat er weer echt contact was en we even gemeend sorry konden zeggen voor hetgeen we ‘verkeerd’ hadden gedaan.

        Dus Bart, ga opzoek naar de momenten waarin jullie echt contact hadden en probeer die opnieuw te creëren. Verder vind je op ‘OmDenken’ ook wel veel goede tips en kan ik je de boeken van een Sue Johnson zeer aanbevelen al is dat misschien wat ‘overdreven’ ik raad ze iedereen aan die een relatie heeft.

        Sterkte en ik hoop dat het een tijdelijk dipje is.

        • mamamanager schreef:

          Hi Ernst,

          Dat is een heftig verhaal. Super dat je het hier wil vertellen, dank voor je openheid en sterkte!

Laat een reactie achter bij ErnstReactie annuleren